Midden jaren ’90 klinken er nogal kritische geluiden over de stand van het Nederlandse couturevak. In de kranten verschijnen commentaren als ‘presentaties van Nederlandse couture moeten het steeds meer hebben van de entourage’ en ‘de Nederlandse couture lijdt aan ouderdom.’

Gerenommeerde vaderlandse mode-ontwerpers als Max Heymans, Frank Govers en Edgar Vos zijn gestopt met couture of werken alleen nog voor een beperkte klantenkring. De nog jonge Mart Visser bouwt met verve aan een nieuwe couturesalon. Op de internationale catwalk is couture weldegelijk levensvatbaar. In deze jaren omarmen jonge, creatieve talenten als Alexander McQueen en John Galliano de verfijnde techniek en het traditioneel ambacht van het modevak. Een ware comeback van de haute couture is aanstaande.

Verwonderlijk is het dan ook niet als Frans Molenaar besluit de Nederlandse mode van nieuw elan te voorzien. Zoals gebruikelijk is zijn timing midden in de roos. Met de Frans Molenaar Prijs, die in 1996 voor het eerst wordt uitgereikt, hoopt hij het métier van couturier in Nederland opnieuw onder de aandacht van vooral de jeugd te brengen. Het bezorgt hem ook gezonde concurrentie, die hem naar eigen zeggen scherp houdt.

Met het prijzengeld van tienduizend euro, dat hij uit eigen middelen financiert, wil Molenaar beginnend modetalent een steun in de rug geven. Daarbij deelt hij ook graag zijn brede vakkennis met deze jonge ontwerpers: Molenaar is beschikbaar voor zakelijke, technische en praktische tips.